خبرگزاری حوزه/ عباس(ع)، عبدالله(ع) ، جعفر(ع) و عثمان(ع)؛ تربیت و پرورش این چهار شیرِ بیشه ی غیرت و مردانگی به خصوص قمر منیر بنی هاشم، تنها بخشی از ویژگی ها و برکات زندگانی بانوی بزرگوار حضرت ام البنین (ع) است که امروز (13 جمادی الثانی) در سالروز وفات غریبانه اش قرار داریم.

نام اصلی این شیرزنِ حیدر کرار که قبر مطهرش در قبرستان بقیع قرار دارد،" فاطمه" است که به جهت ادب و احترام والای ایشان به حضرت فاطمه (س) و فرزندان ایشان، پس از گذشت مدتی از ازدواج با مولی الموحدین علی(ع) خود را با نام کنیه اش یعنی " ام البنین" معرفی می کرد.

جالب و درس آموز اینجاست که این بانوی بزرگوار خود به حضرت مولا (ع) پیشنهاد کرد که به جای «فاطمه»، ، او را ام البنین صدا زند تا فرزندان حضرت زهرا (س) از ذکر نام اصلی او توسط پدرشان، به یاد مادر خویش نیفتند و خاطرات گذشته در ذهن آن ها تداعی نشده و رنج بی مادری آنان را آزار ندهد.

به گواهی تاریخ ، ایشان در شجره و طایفه ای دلیر و شجاع رشد و نمو یافت و از همین رو بود که پس از شهادت صدیقه کبری حضرت زهرا(س) ، وقتی امام علی(ع) از برادرش عقیل که آشنایی با علم نسب شناسی عرب داشت خواست که برایش همسری از تبار دلاوران برگزیند تا پسر دلیری برای مولا به ارمغان آورد، عقیل فاطمه کلابیه را برای حضرت برگزید که قبیله و خاندانش، بنی کِلاب، در شجاعت بی مانند بودند.

ادب ، معرفت و بصیرت والای ام البنین (س) چنان بود که حقیقتاً فرزندان حضرت زهرا(س) را بر فرزندان خود مقدم می داشت و بخش عمده محبت و علاقه اش را نثار حسنین (ع)و زینبین(س) می کرد.

این همسر شهید، پس از واقعه کربلا و تقدیم چهار فرزند دلبندش در راه خدا و در رکاب سالار شهیدان حضرت اباعبدالله الحسین(ع) به افتخار بزرگ ام الشهدایی نائل آمد و تا قیامت به الگویی ماندگار برای همه مادران و همسران شهدا تبدیل شد.

نوع مواجهه این شیرزن دلاور پرور در قضایای پس از کربلا بسیار شنیدنی و در عین حال سوزناک است و بیش از همه این ها، حاکی از اوج ادب و معرفت ولایی این بانوی بزرگ می باشد.

نقل تاریخ بی واسطه این گونه است ؛ "ام البنین، بَشیر به عنوان فرستاده امام سجاد (ع) را دید که به مدینه آمده تا مردم را از ماجرای کربلا و بازگشت کاروان سیدالشهدا(ع) با خبر سازد. خطاب به او گفت: ای بشیر! از حسین (ع) چه خبر داری؟ بشیر گفت: خدا به تو صبر دهد که عباس(ع) تو کشته شد. ام البنین دوباره گفت: از حسین (ع) مرا خبر ده!

بشیر این بار خبر شهادت بقیه فرزندان او را هم اعلام کرد، ولی ام البنین(س) پیوسته از امام حسین(ع) خبر می گرفت و می گفت: فرزندان من و آن چه در زیر آسمان است، فدای حسینم باد.

چون بشیر خبر شهادت حسین بن علی (ع) را به او داد، صیحه ای کشید و گفت: ای بشیر! رگ قلبم را پاره کردی و سپس صدا به ناله و شیون بلند کرد." (رياحين الشريعه، ذبيح الله رسولي محلاتي، ج 3، ص 293)

پس از شهادت مظلومانه حضرت ثارالله(س) و یاران عاشورایی اش، ام البنین(س) در کنار زینب کبری(س) و سیدالساجدین (ع)، پیام رسان خون های مطهر دشت کربلا بود تا آن جا که به مناسبت های مختلف به نوحه خوانی و مرثیه سرایی می پرداخت تا مبادا نسل های آینده فراموششان شود که یزید و یزیدیان با امام عشق چه کردند.

ایشان در مدينه مجلس سوگوارى برپا ساخت و هر روز زنان مدينه را جمع مى‏کرد و در سوگ امام او هر روز به قبرستان بقيع مى‏آمد و نوحه سرايى کرده و مى‏گريست.

اهل مدينه نيز با ديدن گريه ي او مى‏گريستند به طورى که نگاشته‏اند حتى «مروان بن حکم» که از دشمنان امام و از مخالفين سرسخت اهل‌بيت‏(ع) بود از گريه ي این بانوی شجاع و نوحه‏گرى اش به شدت متأثر مى‏شد.( بحار الأنوار، ج 45، ص 40)

حضرت ام البنین(س) با اشعار سوزناک و مرثیه سرایی خود در واقع هم حماسه کربلا را بازگو می کرد و هم این که در قالب عزاداری، مردم را با جنایات طاغوتیان زمانه آشناتر می ساخت.

یکی از نوحه های مشهور ایشان در قبرستان بقیع از این قرار است؛ «اى زنان مدينه! ديگر مرا امّ‌البنين مخوانيد که مرا به ياد شيران شکارى [خويش] مى‏اندازيد. [روزگارى] مرا پسرانى بود که به سبب آن مرا «امّ‌البنين»‏مى‏گفتند ولى امروز بى‏پسر شده‏ام. چهار پسر مانند باز شکارى داشتم که مرگ با قطع شاه‏رگشان آنان را دريافت و دشمنان پيکرهاى آنان را به خاک و خون کشيدند. اى کاش مى‏دانستم آن گونه که به من خبر داده‏اند، آيا دست‏هاى عباس‏ را جدا کرده‏اند؟ »(نفس المهموم،ص 663 )

بی جهت نیست که از پیِ قرن ها رنج و محنت شیعه و آزمون های بسیار و البته سخت در میدان شهادت ، این بانوی بزرگوار را اُسوه و الگوی مادران شهدا برشمرده اند و ایشان که خود را کنیز فاطمه زهرا(س) می دانست به راستی که شایسته ترین فرد است برای تقدیم مدال عزت ام الشهدایی به همه مادران و همسران شهید.